Gek dat ze haar niet te pakken kregen

Mijn vader is kinderarts en dus was ik als kind vaak te gast in het ziekenhuis.

Ook voor mijn eerste (en meteen laatste) serieuze baan, systeembeheerder in een academisch ziekenhuis, kwam ik er vaak.

En de afgelopen jaren ben ik opnieuw regelmatig te vinden in ziekenhuizen.

Zoals afgelopen woensdag, toen ik tegelijkertijd met de ambulance en m’n dochter aan kwam scheuren bij het ziekenhuis.

Een van m’n dochters is ernstig ziek.

Ze heeft clusterhoofdpijn, een afgrijselijke aandoening die 4,5 jaar geleden opeens haar leven kwam terroriseren.

Als vader voel ik me machteloos, terwijl ik haar hoofd vasthoud tijdens de zoveelste aanval en zij de longen uit haar lijf schreeuwt.

En ondertussen ben ik als ondernemer, productiviteitsexpert en ja, ook als vader, flabbergasted (ik heb geen beter woord) hoe slecht ze wordt geholpen.

En voor hoeveel lijden dat zorgt!

Ik denk dat we wel vijf keer zijn gevraagd naar de naam van haar behandelende neuroloog.

En dat we zeker drie keer hebben moeten vertellen in welk ziekenhuis die neuroloog nou precies werkt — 60 kilometer verderop, waar de ambulance niet heenrijdt, zodat we zijn overgeleverd aan de spoedeisende hulp in de buurt.

Vervolgens hebben we minimaal twee keer gehoord dat het team heeft geprobeerd om ‘hem’ (terwijl haar neuroloog een vrouw is) te bellen — in een compleet ander ziekenhuis dan wij hadden genoemd!

Gek dat ze haar niet te pakken kregen. Daarna werd het maar opgegeven.

Hoe moeilijk is het om even een goede, foolproof procedure te maken hiervoor? Er is toch een artsenregister? En anders zoiets als Google?

Daarna konden de lokale artsen niet meer voor haar doen dan de twee standaardingrepen voor clusterhoofdpijn.

Want die twee kenden ze.

Daar waren ze mee vertrouwd.

Alleen werkten ze allebei niet voor m’n dochter. Omdat clusterhoofdpijn een smerige aandoening is, die je niet altijd zo makkelijk aanpakt als een gebroken been.

Daarmee was het repertoire uitgeput.

Terwijl in het Leids Universitair Medisch Centrum en in de Boerhaave Kliniek in Amsterdam de twee topspecialisten in Nederland op het gebied van clusterhoofdpijn werken.

Die twee topspecialisten hebben allebei hun eigen teams met experts.

Ik zou dan verwachten dat er telefoonlijnen zijn, of beveiligde videobelfaciliteiten. En protocollen om vanuit die twee centra de rest van Nederland van kennis te voorzien.

Als backup. Als medische hulplijn. Voor collegiaal overleg.

Bijvoorbeeld omdat niet iedereen met clusterhoofdpijn in een straal van 30 kilometer rond Leiden of Amsterdam woont.

En omdat die mensen ook netjes hun verzekeringspremie en belastingen betalen.

Of omdat clusterpatiënten sowieso alle mogelijk zorg van de medische wereld verdienen, omdat hun leven naar de kl*te gaat door een aandoening die voelt alsof iemand een draaiende cirkelzaag in je voorhoofd zet.

Ik zeg het vaker: productiviteit gaat niet alleen om geld verdienen.

Het gaat er niet om, dat je het laatste beetje energie uit je medewerkers perst, voordat ze zich naar huis slepen om uit te puffen.

Integendeel: met het verbeteren van productiviteit help je je mensen om meer waarde te creëren in minder tijd, met minder energie.

Je helpt ze om hun werk beter te maken, vaak interessanter en creatiever, door het saaie werk wat ook echt moet gebeuren, zo efficiënt mogelijk te maken.

En je helpt je mensen om hun klanten, cliënten, burgers, patiënten zo goed en adequaat mogelijk te helpen.

Bijvoorbeeld door goede systemen in te richten die dat ondersteunen. Door namen van artsen en ziekenhuizen in een keer goed op te schrijven. Door hulp te vragen als je aan de grenzen van je eigen kennis en ervaring komt.

Er is nog zoveel te doen. Ook in Nederland.

Sorry voor deze rant, het moest me even van het hart.

En op dit moment gaat het weer redelijk met m’n dochter.

Dank voor je belangstelling,
Taco